وصیت نامه، سندی است که به موجب آن، عمل وصیت کردن، پیش از مرگ، صورت می گیرد و وصیت کننده، از طریق آن، در خصوص نحوه تقسیم اموال متعلق به او، برای بعد از فوت خود، تصمیم گیری کرده و در خصوص برخی تعهداتی که بر گردن دارد، نظیر پرداخت دیون یا مراقبت از فرزندان صغیر خود، تعیین تکلیف می نماید که این سند، یعنی وصیت نامه، می تواند، به صورت تنظیم شود و بر اساس نحوه تنظیم، به سه نوع وصیت نامه سری، رسمی و خودنوشت، تقسیم می شود.
انسان نمی تواند تمام دارایی خود را وصیت کند. توجه داشته باشید که بحث اجرای وصیت زمانی مطرح می شود که شخص در قید حیات نباشد. مثلاً: انسان فعلاً در زمان حیاتش وصیت نامه می نویسد، ولی تا زمانی که نمرده است می تواند از آن کناره گیری کند، پس وقتی می گوییم وصیت به معنای بعد از فوت شخص است، زیرا در زمان حیات شخص می تواند وصیت کند. -تصمیم گیری در مورد تمام دارایی خود- می تواند تمام دارایی خود را به کسی بدهد و اشکالی ندارد.
اما اگر بعد از مرگ وصیت کند، قانون در اینجا حدی تعیین کرده و می گوید که انسان فقط تا ثلث مال خود را می تواند وصیت کند و اگر بیشتر از آن وصیت کند صحیح نیست و زمانی صحیح است که وراث او رضایت می دهند.
اما مواظب باشید در این فرض که شخص اصلاً وارث ندارد، آیا می تواند تمام دارایی خود را وصیت کند یا خیر، اگرچه بین علمای فقه و حقوق تفاوت وجود دارد، برخی معتقدند که شخص بدون وارث محدود نمی شود. وصیت کردن اموالش و می تواند تمام اموال خود را وصیّت کند .
به قلم : آقای مجتبی عادل
.
