به نام خدا
ِبه گزارش خبرنگار روز داغ البرز - مجتبی عادل :
پس از مدت ها بررسی ، نحقیق ، تحصیل ، حضور تنگاتنگ ، اقدام ، کار ، منتج به نتیجه ، تجربه طمع گوارای برد در پرونده ، فقط و فقط یک عامل علت و برهان را یافتم . عاملی که هر روز و هر لحظه در محیط نمور و کاملاً برای رشد و نمو آن چنان قد کشید و قدرتمند شد که کاری از هیچ شخصی ساخته نیست . آن قدر موفق بوده که من آلودگی را در نوجوانان امروز نیز تزریق نموده است . بی شک و تردید ، بی ظن و گمان این دیو هزار سر امروز همان جهل و نادانی دیروزمان است که حتی بعضی از ما آن را در قفسی در بهترین نقطه ی خانه ها مان نگاه می داشتیم . بهترین خوراک را به او خوراندیم و از هر گزندی در امانش داشتیم . و آن میزان نفهمیدیم و نخواهیم فهمید ، آن قدر چشم بستیم ، رو گرداندیم ، مسیرمان را عوض کردیم و خوابیدیم و خوابیدیم و خوابیدیم که اکنون در قفسی کنج پستوی خانه ی او چشم بازکردیم و بیدار شدیم و خود را کت و بال بسته یافتیم . فی الحال وبی اقراق قریب به 3/1 جمعیت در حال بالا و پائین رفتن از پله های مراجع قضائی در محدوده سنی 15 تا 20 سال می باشند . مختصات سنی که به هیچ وجه قابل درک و پذیرش نخواهد بود . حال چه باید کرد ، چطور از قفس منتهی به پستو فرار کنیم . برفرض که فرار کردیم چطور و چگونه و با چه سلاحی ، با کدام ساز و برگ و با کدام توان وبا قدرت وارد جنگ با او شدیم . با تلاش کدام منبع او را به قفس بازگردانیم ، آیا ممکن هست روزی نابودش کنیم ، کنار هم مثل انسان های واقعی زیست کنیم . موقع رد شدن از کنار هم دستمان را به روی جیب فشار ندهیم .بند کیفمان را چند دور به گردنمان گره نزنیم . با سلام شخصی بیش از علیک دستمان را گره کرد جلوی صورت قرار ندهیم . در خیابان با فریاد آی دزد همه فرار نکنیم . مردم کلاه همنوع خود را برای بوسیدن بردارند و به خاطر سرما کلاه را بر سرمان بگذارند . و ...
کجا رفتید . هنوز داخل قفس در پستو زندانی هستیم و تا زمانی که فقط استعداد زدن حرف های قشنگ و تاثیر گذار را پرورش دهیم و برای روزهای زیبا حرف های زیبایمان را قربانی نکنیم و آ ستین خودمان را تنها خودمان ونه دیگران ونه هیچ کسی را بالا ندهیم . آش همین است و کاسه هم زیر هم کاسه ها مان خاک خواهد خورد .
