به قلم سر دبیر پایگاه خبری ردا - سرکار خانم فرزانه کمندی :
کتاب و کتاب خوانی را از کودکی دوست داشتم وبه توصیه یکی از نزدیکان اوقات فراغتم را با کتاب پر می کردم .
کتاب خوا ندن را دوست داشتم چون باعث حال خوبم می شد ، یکی از تفریحاتم گذران وقت در کتابفروشی و کتابخانه ها بود ، که با چرخ زدن در دنیای کتاب غرق بشم . اما با شعر و شعر خوانی خیلی اخوت نشده بودم . از بین شعرای زن فقط پروین را می شناختم . فکر میکردم فقط یک شاعره زن داریم . تا بزرگتر شدم با فروغ وبعدتر با سیمین یهیهانی آشنا شدم وشعرهایشان را می خواندم اما حفظ کنم ، خیر
چون بیشتر آشنای من با شاعره های معاصربود همیشه این سوال برایم ایجاد می شد ، آیا ذوق سرودن شعردر زنان روزگار قدیم نبوده ؟ تا اینکه سفر به یکی از کتابخانه ها با دیوان یکی از شاعره های گمنام ایران آشنا شدم . که در قرون پیشین می زیستند . و به خاطر محیط مرد سالارانه ، های سروده ها یشان به نام شاعر مرد هم عصر خودشان شهرت یافته بود . این اتفاق باعث برانگیخته شدن حس کنجکاوی ام شد تا در مورد شعرای گمنام سرزمینم بیشتر بخوا نم ، شاعره های چون :
-رابعه بلخی از شاعران قرن چهارم هجری و نخستین زن شاعر پارسی گوی ایران زمین که عطار او را با نام زین العرب معرفی کرده است . او همدوره با ساسانیان و رودکی بوده و به گفته عطار نیشابوری با رودکی دیدار و مشاعره داشته
- مهستی گنجوی با نام اصلی منیژه، شاعر ایرانی در سدهٔ پنجم و ششم هجری قمری می‌زیست ، او را پایه گذار مکتب شهر آشوب در قالب رباعی می دانند
- پادشاه خاتون ، فرمانروای کرمان ، در قرن هفتم هجری می زیست ، او شاعر و خوشنویس بوده و در زمان حکومتش ، شاعران مقرری ماهانه داشته اند .
چه حس مسرت بخشی ست که زنان ایران حتی در روزگاران دور هم شاخص بودند .
ادامه دارد ...
